hello, your big! 0.o

Savie dartelt wat voor zich uit. Natuurlijk is dat van ver te zien , als een vrolijk veulentje. Niet dat ze dat niet is natuurlijk. Maar ja, dan ken je haar nog niet. Savoja keek even rustig op haar gemakjes rond, bijna alle bomen leken op elkaar. Ze schudde even vlug met haar hoofd, en ze zwiepte heel even met haar staart. Ze was al van karakter wat schuter bij leeftijd genootjes. Je weet vaak niet wie ze echt zijn. Savie keek even wat verveeld rond en keek naar de saaie bomen die ze iedere keer opnieuw en opnieuw tegen kwam. Ookal stapt ze recht door...of liep ze nu al te hele tijd rondjes? Een licht wanhopig gevoel borrelde in haar op. Ze zou toch ooit eens uit dit gebied moeten kunnen? Alleen is de vraag wanneer. Ze wist nu echt niet meer waar ze was. Had ze die boom niet al tegen gekomen? Of niet. Verwarring zorgde ervoor dat Savie angstig rond haar keek, ze kon niet meer helder nadenken. Was zelfs te druk bezig met een weg te zoeken die naar het einde van de Taiga gebied komt. Maar ze vond het niet. Waarom deed ze toch zo wanhopig? Ze heeft zich al van jongs af aan alleen kunnen redden en nu begint ze te janken gewoon even omdat ze de angst liet winnen. Even sloot ze haar bruine oogjes en deed ze toen uiteindelijk toch weer open omdat er de geur van een merrie haar neusgaten binnenkwam. Haar oortjes half in haar nek gedrukt, ze zou niet laten zien dat ze bang en zich eenzaam voelde. En niet zo wanhopig leek. Een merrie stond voor haar waardoor Savie toch even naar boven moest kijken om het gezicht van de merrie te zien."Hallo, wie ben jij" Probeerde Savie stoer te zeggen. Jammer genoeg kon ze de trilling in haar stem van angst niet verbergen. Daar zou ze later nog moeten opletten bedacht Savoja bij haar zelf. Wat nieuwsgierig keek ze de grootte merrie aan."Ik ben Savoja" Vervolgde ze toen maar."Maar waar ik vroeger woonde noemden ze me Savie" ratelde ze verder." Jij bent groot zeg." Savie merkte nu maar pas op dat ze te veel zei dus sloot ze haar mond maar even vlug.

(Pareltje ^^)

Minigurende geluiden werden veroorzaakt door het kletteren van de waterval. Dit alles hier sprak gewoon boekdelen van een vredige plaats. Veel vogels hadden het hierop gemund. Een sociale blik stond in haar ogen, terwijl ze keek naar de diertjes die achter de bomen verscholen gingen. De vogels maakten lieten haar humeur opbloeien met hun mooie gezang. In tegendeel tot de regendruppels die haar laatst gingen irriteren bleef dit geluid na enkele minuten nog steeds even kalmeren. Een reden dus om te blijven. Haar ogen stonden gericht op drie watervallen die naar beneden stortten en waarbij het water tegen enkele rotsen aankletterde. Het kolkende water wat zich daaromheen bevond was voorzien van een sterke stroming en was het proberen van erin stappen dus niet waard. Wel als je iets van een zelfmoordpoging van plan was, maar dat was bij haar natuurlijk niet het geval.
Haar ogen verplaatsten zich en volgden het beeld van een erg bijzonder uitziende vogel die zich in op een rots had genesteld. De witte kleuren die dezelfde tinten hadden van de sneeuw duidden aan dat het een witte sneeuwuil was. Het was de sneeuwuil die tot haar vriendenkring behoorde, hoe raar het ook was. Ze glimlachte, wenkte het grote dier die het teken begreep en haar vleugels spreidde. Na een seconde zat de grote vogel op haar schoft en klapte haar vleugels weer naar binnen om vervolgens tevreden te krassen.
"Goedemiddag meisje." zei ze tegen de vogel, die stil bleef zitten op haar rug. Als antwoord floot het dier vrolijk. Ze brieste waarbij wat sneeuwvlokjes van haar neus afdwarrelden en plaatsnamen op de grote sneeuwbodem. Dat er een ander paard in de buurt was had ze nog niet opgemerkt. Het was stil in de buurt. Ze besloot te gaan lopen en na wat paadjes door te zijn gegaan kwam ze uit in de Taiga, die aan de watervallen grensde vanuit een bepaalde hoek. Daar stond een jong paard, een merrieveulen. "Hallo! Mijn naam is Pearl." begroette ze het dier en gaf ze antwoord op haar vraag wat haar naam was. "Wat een mooie naam heb je, Savie." zei ze glimlachend, waarna de uil instemmend geluid maakte. "Ja, vind je mij groot? Ik weet zeker dat jij later ook net zo groot zult worden als ik." zei ze, lachte naar het kleine gevlekte paard en schudde haar hoofd heen en weer waardoor haar manen weer goed kwamen te liggen. "Waar zijn je ouders, meiske?" vroeg ze vriendelijk.

Savie was nog redelijk opgewonden omdat ze de hele tijd naar boven moest kijken om de merrie aan te kijken. Na een tijdje moest ze jammer genoeg wel even haar hoofd weer buigen omdat ze er krampen in kreeg door de positie aan te houden. Even schudde Savie nog eens vlug met haar hoofd en keek de grote merrie weer aan toen ze tegen haar sprak."Hallo! Mijn naam is Pearl." Mooie naam bedacht Savie bij haar zelf. "Wat een mooie naam heb je, Savie." Even twinkelde Savie haar kleine oogjes."Eerst vond ik van niet want het leek zo voor een kleintje en dat ben ik niet."Sprak ze stoer. Ze was altijd de grootste geweest bij haar vrienden. Die nu weg zijn...."Ja ik hoop het" Antwoorde Savoja opgelucht. Dan zou ze laten zien wat ze allemaal kan. Nu nemen vele paarden haar niet serieus gewoon omdat ze nog klein is."Waar zijn je ouders, meiske?" Savoja moest eerst de woorden door haar laten dringen. Ze legde direct even haar oortjes plat in haar nek en haar ogen werden even wazig doordat ze even in haar gedachten was,....Haar ouders....?"Weet niet, ze hebben me waarschijnlijk achter gelaten. Kan mij ook niet schelen. Ik kan best voor me zelf zorgen hoor" Ze probeerde het te laten klinkken dat het haar niks kon schelen maar dat was het wel. Savie had de grote vogel direct in het begin al op gemerkt maar nu de merrie, die Pearl heette schraapte ze al haar lef bijeen. En stapte voorzichtig dichter bij de grootte vogel."Is dat jou vriendje?" Vroeg ze nieuwsgierig"Wat is ie mooi" Vervolgde ze toen. Ondertussen zwiepte ze nog eens met haar nog redelijk korte staart en probeerde tegen haar flanken te slaan wat met die staart jammer genoeg niet lukte. Savie kon haast niet wachten tot ze zo groot wordt als deze merrie dan zou ze iedereen aan kunnen die iets tegen haar heeft. Aandachtig liet ze haar ogen glijden over heel de vogel die zo rustig op haar rug zat. Hoe deed ze dat trouwens, vroeg Savie bij zichzelf.

Ze glimlachte bij het aanzien van het jonge merrieveulen die omhoog moest kijken om haar recht aan te kunnen kijken. Het beestje liet haar hoofd weer zakken, waarschijnlijk omdat ze last van haar nek kreeg door het hele tijd omhoog kijken. Een gure wind streek door haar wintervacht en deed haar manen van positie veranderen. Koud was het wel, maar door de bescherming van de wintervacht die bepaalde paardenrassen van nature hadden was dit allemaal wel te verdragen. Ook de grote uil die zich op haar rug bevond leek geen last te hebben van de kou; ook hun veren ontwikkelde zich in de winter extra waardoor ook hun geen kou vatten.
"Een naam voor een kleintje? Zeker weten niet, ik vind het juist een stoere naam." zei ze grijnsend. Ze schudde haar hoofd even waardoor haar grote bos manen weer in een rechte lijn langs haar hals kwamen te liggen. Haar vacht was hier en daar bedekt met een laagje sneeuw, die in kleine hoeveelheden uit de lucht dwarrelden. Sommigen smolten meteen als ze in aanraking met haar warme lichaamstemperatuur kwamen, waardoor er kleine waterdruppeltjes ontstonden die in kleine baantjes van haar lichaam druppelden. De sneeuw stond aardig hoog. Kleinere dieren zouden geen raad aanmoeten met de hevige sneeuwbui die zich deze winter afspeelde, en veel van hen trokken dan ook naar het zuiden. Vogels ook, er waren er nog weinig te zien. Enkel grotere vogelsoorten als uilen bevonden zich nog rondom de gebieden in Dream Horses die van wat koudere temperaturen bevorderden. "Ik weet wel zeker dat je later groot zult worden, en niet te vergeten ook erg sterk." antwoordde ze, waarbij haar mondhoeken omhoog krulden waardoor haar vriendelijke gezicht werd behangen met een warme glimlach. Haar zachte stemmetje vulde de kortdurende stilte, waardoor ze haar oren geïnteresseerd spitste. "Je ouders hebben je achtergelaten zeg je? Dat is schandelijk." mompelde ze, en schudde haar hoofd een keertje minachtend. Ze kwam de laatste zoveel veulens die alleen gelaten waren tegen in Dream Horses, het leek wel alsof het een hype was je veulen aan zijn of haar lot over te laten. Volstrekt belachelijk. De uil op haar schoft begon wat te bewegen en liep rustig heen en weer op haar rug die bezaaid was met kleine vlokjes sneeuw. Ze grinnikte toen de pootjes bewogen op haar huid, het kietelde. "Ja dat is mijn vriendje. Volturi, ze behoord tot de kudde die ik leid." zei ze vrolijk waarbij de uil weer instemmend kraste. "Heb je familie of vrienden hier, Savie?" vroeg ze toen vriendelijk en warm aan het veulen, terwijl haar groengekleurde ogen zich weer op het gevlekte dier richtten.

Na een tijdje was ze de vogel gewoon geworden. Maar toch bleef Savoja nieuwsgierig dat die vogel gewoon op de rug van Pearl bleef zitten. Mischien zou ze dat wel vaker zien. Ookal betwijfel Savie dat. Een vogeld at op een paard bleef is nou niet iets dat je bij ieder paard zou zien zitten, bedacht Savie bij zichzelf."Ik weet wel zeker dat je later groot zult worden, en niet te vergeten ook erg sterk." antwoordde Pearl waardoor ze opkeek en haar oogjes begon te twinkelen."Ik hoop het" Sprak ze nu inneens zomaar trots. Opnieuw zwiepte Savie met haar staart dat nog kort was, gelukkig juitst lang genoeg om toch al de meeste insecten uit haar buurt te kunnen houden Natuurlijk niet allemaal maar dat komt nog wel."Je ouders hebben je achtergelaten zeg je? Dat is schandelijk." Hoorde ze de grootte merrie weer spreken. Savoja keek ze liefjes aan, maar gaf daar geen antwoord op. Even boog Savoja haar hals en begon een kort grassprietje uit de grond te trekken en er toen op de kauwen terwijl ze de wind negeerde en luisterde toen de merrie weer sprak "Ja dat is mijn vriendje. Volturi, ze behoord tot de kudde die ik leid." Savoja spitste haar oren en keek naar de vogel die dus Volturi heette."Hoor jij bij een kudde?! Wat cool." sprak ze opgewonde terwijl ze nog zat te kauwen op het malse gras dat in haar mond te proeven was."Heb je familie of vrienden hier, Savie?" Savoja dacht even na over haar woorden en antwoorde toen"Ja heb juist nog mijn oudere zus Drain ontmoet, weet je dat ze tekens op haar gezicht heeft" sprak ze snel achter elkaar" Haar staart zwiepte snel heen en weer.Het was eerst wel een beetje raar...." mompelde ze wat meer tegezichzelf dan tegen de merrie."Is dat moeilijk om een kudde te leiden? Zijn er al ruzies geweest? Hoe lang leid je die kudde al, o en hoeveel paarden zitten er in je kudde." Ze was super nieuwsgierig nog nooit weet ze hoe het is om een kudde te leiden. Dat zou toch wel moeilijk moeten zijn?

(late reactie sorry *.*)