Haha. Niet grappig

Nar snoof, alles behalve opgewekt. Nar brieste, alles behalve vrolijk. Nar ging, ja, wat ging ze? Ze was afgezet door een wit mokkel en dat zat haar nog steeds zwaar dwars. Heel zwaar. Ontzettend zwaar. Nar vond dat ze zelf een ontzettend zwaar leventje had, en dat was een feit. Natuurlijk. Een waarlijker dan waarlijk feit. Wat klonk dat verschrikkelijk zuur en somber, maar somber en zuur waren sowieso al woorden die Nar liever niet in de mond nam doordat ze niet fijn op de tong lagen. De verkeerde tongval. Een vreemd accent. Nar likte langs haar droge, kartonachtige mondhoeken - om het vreemde accent weg te halen van haar lijf? - en kwam er wederom achter dat ze vol zelfmedelijden rond sjokte. Ja, ze was triest. In en in triest. Was dat ooit anders geweest?
Nar hief kort haar kop nadenkend op, peinzend en filosoferend - rotwoord, alsof hier ook maar één filosoof hier iets mee te maken had. (Allemachtig trieste filosoof zou dat zijn geweest, levenloos en al die soortgelijke termen.) Nar kwam tot de conclusie dat was nooit anders geweest en dat ze altijd een ontiegelijk saai figuur geweest was. And it smells like... Flauw, gekruid zonder peper of zout, eerder door het slijk gehaald en daarnaast nog een keer vertrapt onder Fethers hoeven nota bene. Nadat Nar had vernomen dat Fethers naam achterlijk veel op 'Veter' leek, voelde ze zich even iets beter door het feit dat ze klaarblijkelijk niet de enige was met een idiote naam. Vreemd dat het goed kon voelen een ander te beledigen? Nar kreeg een grimmige grijns rond haar muil: Misschien moest ze het eens proberen. Wie was er dichtbij genoeg?
Oh, niemand. Iedereen is verstandig genoeg om een pokke end bij mij uit de buurt te blijven. Bijzonder verstandig. Heel verstandig zelfs. Stel je voor dat je met het zogeheten 'dummie-virus' besmet raakt waar ik helemaal onder ziet? Nar brieste bitter. Nee, ze was geen VIP-persoon. Nooit geweest. Maar ze kon het nog haar kant op draaien. Toch? Ja toch? Alles kon, als je maar wilde was een van de vele loze kreten die de goodies zo vaak uitriepen. Hoorde ze dan definitief bij de goodies?
Iewl. Nee. Haar ego was gekrenkt, maar dat was echt te veel van het goede. Veel te veel. Wilde(n) de god(en) haar afmaken? Wel, dan was ze bij deze bebloed en zo goed als doodgeslagen.
Hang de vlag uit, guys! En een gelukkig nieuw jaar!
O ja, ze kon aan voelen dat ze warme zweem van Kerstmis al in de lucht hing. In September nota bene. September, dames en heren, September. Was het niet een beetje vroeg? Welnee: het waren maar een paar lettertjes verschil met December. Ze eindigen beiden op Ember. Stom. Heel stom. Waarom waren ze zo stom geweest er nog een oktober tussen te plakken? Die verpeste de 'Ember' dagen zoals November, December en September. Neen, dan was April veel leuker. Voor zover er iets in haar godvergeten leventje leuk was.
En ik leefde nog lang en gelukkig en stierf als een rampzalige idioot, is het niet? Haha. Niet grappig.

Verdeumme. Ze was te oud voor dit gedoe. Zonder enige balans plaatste ze haar linkervoorhoef uiterst behoedzaam op een kei. De te klein uitgevallen Friese merrie met de klitterige warboel vette manen bevond zich op de gletsjer. Tenminste, op de voet ervan. Ze was van mening dat het weer eens tijd was geweest voor een wandelingetje. In een overmoedige bui betrad ze een paar uur geleden de gletsjer, van mening dat ze de losse keien en glibberige stukken mákellijk aankon. Ah damn, ze kneep haar kiezen op elkaar als ze dacht aan de fout die ze had gemaakt. Ze bibberde op haar bezwete benen, de damp sloeg van haar rug en kont af. Een vervelende pluk manen hing in haar rechteroog. Ze zag even niks, bewoog haar rechterhoef naar voren totdat ze houvast vond aan een kei. Wat ze echter niet zag was dat er een klein laagje half gesmolten ijs op lag. Het volgende moment zag ze de wereld als een sok in de wasmachine. Zonder rem rolde ze naar beneden over keien en rotsen. "WOEPS" riep ze uit, terwijl haar maaiende hoeven en haar lichaam op de kop rollend over de helling ongetwijfeld een gigantisch komisch effect hadden. Na een paar seconden voelde ze echter hoe de helling vervlakte en trok ze haar donkergekleurde kop wat meer in. Ze sprong overeind en duizelde even na. "ACHUM. Toch nog snel naar beneden gekomen". Praatte ze tegen zichzelf. Ze schudde het grijze stof van zich af en keek even om zich heen. Ze was aan de rand van de taiga aangekomen. Ze knikte goedkeurend in zichzelf. Tot ze in de verte een zwarte schim opmerkte. Ze kneep haar linkeroog dicht en tuurde in de verte. Nieuwsgierig huppelde ze naar het ding toe. Ahaaaaaa. Hehe.

"ach mop! Wat ziet je vachtje dof! Wat lijkt je schedeltje klein! Wat kijk je droevig! " Verliet met enige arrogantie haar opgeheven bek. Huppelend draaide ze een rondje om de iets kleinere merrie. Een giechel verliet haar keelgat. Uiteindelijk stopte ze recht voor de neus van de zwartvacht en vroeg met quasi-verbaasde blik: "hoe zou dat nou komen, ms. Poooooony?"
Stangen was zo'nbeetje haar lievelingsbezigheid.

Een zwarte, Friese merrie kwam eraan. Ze had groene oogjes, heel groen en was groter dan Nar. Veel groter. Te groot. Nar had al vrijwel direct door dat deze merrie niet zo reageren op een simpel 'ga weg'.
'Ja, echt he, schat? Maar jij hebt er ook wel eens beter uitgezien moet ik zeggen. Begint het ouderdom je fataal te worden? Niet meer zo'n scherp lid van de "spook" Valkyrie?' kaatste Nar nuchter terug. De zwarte merrie zou wel terug reageren en ook al had Nar deze merrie nooit ontmoet, had ze wel een vermoeden wie het was. Dit was Neveah, merrie uit de Valkyrie die afgeblazen was door ex-leidster Fawn. Uit het niets was dat gebeurd, zo ineens, kabam.
Al had Nar slechts één keer het genoegen gehad de merrie met de gouden ogen te ontmoeten, had ze wel direct doorgehad dat die merrie geen type was die ze boos wilde zien.
Maar deze merrie, deze Neveah, joeg Nar geen angst aan, ook al waren de roddels die over haar verspreid werden niet zo best. Ze zou het bloed met een rietje uit de aderen van haar slachtoffer zuigen. Nu begreep Nar waarom ze een rietje nodig had en het niet gewoon met haar tong eruit lepelde: Ouderdom sleet waarschijnlijk ook de tanden.
Het leek Nar hoe dan ook gruwelijk om op bloed te moeten leven omdat ze van de smaak walgde.
Miss pony? Was dat een belediging of een compliment?
'Klein maar fijn, niet? Dat klinkt beter dan Groot en Idioot, vind je niet, Neveah?' Nar richtte bij het uitspreken van de naam haar blik op de ravenzwarte merrie. Ze hadden, op de kleur na, verdomd weinig gemeen. Ja, en ze waren beide merrie, maar dat was een ding wat ze gemeen had met wel meer van die knollen.
Nar brieste een keer en schudde haar kop waardoor de schedel ratelde.
'Bij mijn weten is mijn schedel niet gekrompen. Zijn je ogen achteruit gegaan met de loop der jaren?'
Neveah mocht dan helemaal niet oud zijn, ze was wel ouder dan Nar. En had daardoor helaas ook meer ervaring dan Nar met haar miezerige vijf jaar.