Until I die I'll sing these songs
On the shores of Babylon
Still looking for a home
In a world where I belong
Where the weak are finally strong
Where the righteous right the wrongs
Bij zonsopgang was de taiga het mooist. De ochtend dauw glinsterde dan nog op de naalden van de bomen. De zon kwam achter de horizon tevoorschijn en verspreidde een aangename warmte. In de taiga was het nooit echt warm, maar daar hield Imogen ook niet van. Hier was het lekker fris. De lucht was grijs, hier en daar wat blauw, en prachtige roze en rode strepen in de lucht, boven de plek waar de zon straks in de hemel zou staan. Ze kon zich nog goed herinneren dat dit haar lievelingsplek was toen ze een veulentje was. Maar nu was ze terug! Groter, sterker, maar vooral; een stuk slimmer. Jep, ze was een uitzondering in de familie; ze had een flink stel hersens. Haar ouders, Amelia en Gregorio, waren niet erg snugger. Haar tante, de bruine merrie die hier ook altijd kwam – had ze gehoord – was niet dom maar ook niet intelligent te noemen. Meteen sloeg ze haar ogen neer, bij de gedachte aan haar tante. Ze kende haar niet goed, had haar alleen ontmoet toen ze nog maar heel klein was, want daarna was ze met haar ouders vertrokken uit Dreamhorses. Maar toch voelde het verdrietig, dat haar tante hier was gestorven. Ze wist niet of ze al die “moedige” verhalen moest geloven, maar iemand had haar verteld dat ze zich had opgeofferd voor haar kudde. Die kudde was toen overgenomen door Magnifico, een betrouwbare en goede leidster. Als ze zo betrouwbaar was, wou ze haar graag ontmoeten. Misschien kon zij haar vertellen over haar tante, hoe ze was, en hoe de kudde was. Want de reden dat ze terug was in Dreamhorses was omdat ze nu een plekje nodig had, waar ze thuishoorde. Voor zo lang had ze zich alleen gevoeld, de druk die haar ouders op haar legden was groot; ze mocht zichzelf niet zijn, verder was er niemand om mee te praten. Misschien was Imogen niet altijd de vriendelijkste, soms zelfs een beetje chagrijnig, maar ook zij had vriendschap nodig.
Voorzichtig stapte ze door de bomen door, ze was op haar hoede. Dit was misschien niet een heel gevaarlijk gebied, maar er konden overal vijanden zijn. Fysiek was ze nu eenmaal niet in top vorm, en in haar eentje zou ze een aanvaller niet aankunnen. Daarnaast was ze nogal dorstig, dat werkte in haar nadeel. Haar glinsterende bruine ogen schoten over haar omgeving, opzoek naar riviertje of een poel, maar alles dat ze zag was naaldbomen, een paar vogels en een grijze wolf die in de struiken verdween. Geuren van paarden waren er niet. Rustig liep ze door, genietend van de stilte en de rust. In tegenstelling tot haar tante, was ze iemand die kalm was. Eigenlijk was het enige dat ze gemeen hadden, hun glinsterende bruine ogen. En misschien dat zorgzame, want ook Imogen zou zich helemaal inzetten voor een kudde. Ze zag een kudde niet alleen als een veilige band, maar echt als familie. Er verscheen een huiverende glimlach op haar gezicht. De plek van Mischa zou ze nooit kunnen vervangen, maar ze zou zeker iets kunnen betekenen voor de Quiet Sparkle. Dus hief ze haar hoofd in de lucht, hinnikte op haar zuiverst naar Magnifico en wachte geduldig.
I wanna see the earth start shaking
I wanna see a generation
Finally waking up inside
20. Magnifico
[Magnifico of Remember]
On the shores of Babylon
Still looking for a home
In a world where I belong
Where the weak are finally strong
Where the righteous right the wrongs
Bij zonsopgang was de taiga het mooist. De ochtend dauw glinsterde dan nog op de naalden van de bomen. De zon kwam achter de horizon tevoorschijn en verspreidde een aangename warmte. In de taiga was het nooit echt warm, maar daar hield Imogen ook niet van. Hier was het lekker fris. De lucht was grijs, hier en daar wat blauw, en prachtige roze en rode strepen in de lucht, boven de plek waar de zon straks in de hemel zou staan. Ze kon zich nog goed herinneren dat dit haar lievelingsplek was toen ze een veulentje was. Maar nu was ze terug! Groter, sterker, maar vooral; een stuk slimmer. Jep, ze was een uitzondering in de familie; ze had een flink stel hersens. Haar ouders, Amelia en Gregorio, waren niet erg snugger. Haar tante, de bruine merrie die hier ook altijd kwam – had ze gehoord – was niet dom maar ook niet intelligent te noemen. Meteen sloeg ze haar ogen neer, bij de gedachte aan haar tante. Ze kende haar niet goed, had haar alleen ontmoet toen ze nog maar heel klein was, want daarna was ze met haar ouders vertrokken uit Dreamhorses. Maar toch voelde het verdrietig, dat haar tante hier was gestorven. Ze wist niet of ze al die “moedige” verhalen moest geloven, maar iemand had haar verteld dat ze zich had opgeofferd voor haar kudde. Die kudde was toen overgenomen door Magnifico, een betrouwbare en goede leidster. Als ze zo betrouwbaar was, wou ze haar graag ontmoeten. Misschien kon zij haar vertellen over haar tante, hoe ze was, en hoe de kudde was. Want de reden dat ze terug was in Dreamhorses was omdat ze nu een plekje nodig had, waar ze thuishoorde. Voor zo lang had ze zich alleen gevoeld, de druk die haar ouders op haar legden was groot; ze mocht zichzelf niet zijn, verder was er niemand om mee te praten. Misschien was Imogen niet altijd de vriendelijkste, soms zelfs een beetje chagrijnig, maar ook zij had vriendschap nodig.
Voorzichtig stapte ze door de bomen door, ze was op haar hoede. Dit was misschien niet een heel gevaarlijk gebied, maar er konden overal vijanden zijn. Fysiek was ze nu eenmaal niet in top vorm, en in haar eentje zou ze een aanvaller niet aankunnen. Daarnaast was ze nogal dorstig, dat werkte in haar nadeel. Haar glinsterende bruine ogen schoten over haar omgeving, opzoek naar riviertje of een poel, maar alles dat ze zag was naaldbomen, een paar vogels en een grijze wolf die in de struiken verdween. Geuren van paarden waren er niet. Rustig liep ze door, genietend van de stilte en de rust. In tegenstelling tot haar tante, was ze iemand die kalm was. Eigenlijk was het enige dat ze gemeen hadden, hun glinsterende bruine ogen. En misschien dat zorgzame, want ook Imogen zou zich helemaal inzetten voor een kudde. Ze zag een kudde niet alleen als een veilige band, maar echt als familie. Er verscheen een huiverende glimlach op haar gezicht. De plek van Mischa zou ze nooit kunnen vervangen, maar ze zou zeker iets kunnen betekenen voor de Quiet Sparkle. Dus hief ze haar hoofd in de lucht, hinnikte op haar zuiverst naar Magnifico en wachte geduldig.
I wanna see the earth start shaking
I wanna see a generation
Finally waking up inside
20. Magnifico
[Magnifico of Remember]
Laatst aangepast door Imogen op di 23 okt - 23:16; in totaal 1 keer bewerkt
Administrator