VIPJup. Voor de zoveelste keer kon iets hem niet weghouden bij Dream Horses. Dit was zijn thuis, daar was hij nu ondertussen wel achter. Maar waarom besloot hij dan telkens opnieuw voor een lange tijd weer te verdwijnen? Met een bedenkelijke blik in zijn reebruine ogen slenterde de zwarte hengst over het eindeloze zandpad heen, omringd door hoge bomen. Doelloos staarde zijn ogen voor hem uit, diep in zijn gedachten, absoluut niet alert voor zijn omgeving. Zijn hoofd zat bij de kudde. Zou hij wel hinniken? Hij wist immers dat Pearl de leidster was.. maar toch wilde hij een kans wagen. Niet geschoten altijd mis, toch? Meteen krulde een kleine glimlach zijn mondhoeken omhoog. Hij had er een hekel aan om alleen rond te zwerven, de hele dag door niks te doen. Sultan was geen solitair dier, hij had een kudde nodig. Dat had hij in de 12 jaren wel gemerkt, van alleen zijn werd hij enorm depressief.
Of Pearl hem in de kudde wilde, was maar de vraag. Misschien wel, misschien niet. Hij had niets te verliezen, dus hij zou het vanzelf wel zien. Nee, Sultan maakte zich er absoluut niet druk over. Op zijn gemak strompelde hij verder, kwam uiteindelijk tot stilstand bij een klein beekje dat tussen de bomen door kronkelde. Langzaam liet hij zijn hoofd zakken, nam een paar flinke slokken van het verfrissende water en brieste vervolgens tevreden. Al snel hadden zijn ogen een paar groene grassprieten gezien, die hij dan ook gretig uit de grond trok. Nadat hij eenmaal wat gegeten en gedronken had, was hij klaar om zijn hinnik te slaan. Lichtelijk nerveus plaatste hij zijn voorhoeven naast elkaar, hees zijn hoofd hoog in de lucht terwijl het puntje van zijn neus richting de heldere, felblauwe lucht wees.
Zijn luide hinnik galmde nog enkele seconde na over het grote gebied. Dat zou ze vast wel gehoord hebben. Zou ze hem eigenlijk nog herkennen? Het was echt al een hele tijd terug geweest dat hij haar nog gezien had. Terwijl hij geduldig wachtte tot de gevlekte merrie zou arriveren, leunde hij ontspannen tegen een boom aan en zette zijn achterhoef op rust. Als het heel lang zou duren had hij het wel door, dan zou hij ook geen tweede poging meer wagen. Sultan wilde graag in de kudde, maar hij had er geen behoefte aan om op zijn knieën te smeken of hij alsjeblieft deel van de kudde mocht uitmaken. Nee, zo zat hij absoluut niet meer in elkaar. Dan zou hij wel een andere kudde opzoeken. Er waren er immers meer hier in Dream Horses.
Alleen Pearl hier xo
Of Pearl hem in de kudde wilde, was maar de vraag. Misschien wel, misschien niet. Hij had niets te verliezen, dus hij zou het vanzelf wel zien. Nee, Sultan maakte zich er absoluut niet druk over. Op zijn gemak strompelde hij verder, kwam uiteindelijk tot stilstand bij een klein beekje dat tussen de bomen door kronkelde. Langzaam liet hij zijn hoofd zakken, nam een paar flinke slokken van het verfrissende water en brieste vervolgens tevreden. Al snel hadden zijn ogen een paar groene grassprieten gezien, die hij dan ook gretig uit de grond trok. Nadat hij eenmaal wat gegeten en gedronken had, was hij klaar om zijn hinnik te slaan. Lichtelijk nerveus plaatste hij zijn voorhoeven naast elkaar, hees zijn hoofd hoog in de lucht terwijl het puntje van zijn neus richting de heldere, felblauwe lucht wees.
Zijn luide hinnik galmde nog enkele seconde na over het grote gebied. Dat zou ze vast wel gehoord hebben. Zou ze hem eigenlijk nog herkennen? Het was echt al een hele tijd terug geweest dat hij haar nog gezien had. Terwijl hij geduldig wachtte tot de gevlekte merrie zou arriveren, leunde hij ontspannen tegen een boom aan en zette zijn achterhoef op rust. Als het heel lang zou duren had hij het wel door, dan zou hij ook geen tweede poging meer wagen. Sultan wilde graag in de kudde, maar hij had er geen behoefte aan om op zijn knieën te smeken of hij alsjeblieft deel van de kudde mocht uitmaken. Nee, zo zat hij absoluut niet meer in elkaar. Dan zou hij wel een andere kudde opzoeken. Er waren er immers meer hier in Dream Horses.
Alleen Pearl hier xo
