![Home [Rabi] Empty](https://2img.net/i/fa/empty.gif)
Licorice
In een regelmatige tred waarbij ze haar harde hoeven lichtvoetig en soepel over de donkerbruine aarde verplaatste. Haar hoofd hing ontspannen op borsthoogte en ze keek oplettend met haar grijze ogen in het rond. Ze wilde even haar gedachten op iets ontspannends richten, en niet op haar gecompliceerde gepieker. Ze maakte zich veel te druk om alles. Ze moest beseffen dat ze nu op een geweldige plek was! Dit land was gevuld met paarden, zoveel dieren waarmee ze vrienden kon maken. Een plek waar ze een nieuw begin kon maken.
Haar oortjes draaiden oplettend in het rond en haar kleine, lenige lichaam begon speels tussen de bomen door te slalommen. Ze grinnikte even kort in zichzelf en stapte ontspannen door, terwijl ze haar onschuldige spel voortzette.
De Taiga bracht een ontspannen gevoel bij haar. Het was er stil, op het koeren van een paar duiven na. De zomerzon scheen tussen de naalden door op haar zwart bestippelde witte vacht die de zonnestralen met een warm onthaal ontvingen. De grond was bezaaid met gele, dode naalden die van hun takken waren gevallen. Ondanks veel naalden afstierven, waren enkel naaldbomen het hele jaar donkergroen versierd. Loofbomen daarentegen werden altijd kaal en gaven een ontsierden het landschap met hun doodsheid. Gelukkig was de lente overgegaan in zomer en was alles groen en levendig. Ze vond het heérlijk.
Een zachte wind brieste door de bomen, waardoor je het vertrouwde geluid hoorde van de bewegende takken en bomen en verfriste haar lichaam. Haar manen en staart speelden vrolijk met de zachte wind mee. Ze plukjes wiegden zachtjes mee, het leek alsof ze genoten en reden op de luchtstromingen.
Haar regelmatige gedreun op de grond werd abrupt gestopt toen ze een luide kreet door de lucht hoorde galmen. Bedenkelijk, wat geschrokken keek ze om zich heen. Waar was dat vandaan gekomen? Ze had van de gruweldaden gehoord die sommige paarden met verdorven zielen pleegden. Ze was bang dat weer een onschuldige ziel het leven had gelaten. Een rilling liep over haar rug. Gelukkig wist ze dat zij wel zo slim was om óf soepeltjes het hazenpad te nemen, óf zichzelf groot te maken. Kortom, ze liet zich niet zo gemakkelijk pakken.
Eigenlijk had ze wel behoefte aan gezelschap, aan vrienden. Maar ze wist dat ze zo bot was en al helemaal niet makkelijk vrienden maakte. Ze praatte veel te snel haar mondje voorbij en zij altijd hardop wat ze over iemand dacht, of het nou positief of negatief was. En meestal was dat negatief. Ze had veel te veel haat in haar bloed.
Ze zuchtte, haar ogen vlogen naar de punten van haar hoeven. Wat had ze eigenlijk een walgelijke inborst. Maar ze wist dat ze wat dan ook eerlijk was, en noóit loog. Ze verzweeg dingen, dat was wat anders dan liegen.
Niemand zou de waarheid over haar verleden weten.
I'M A BEAST, I'M AN ANIMAL
I'M THAT MONSTER IN THE MIRROR
I'M THAT MONSTER IN THE MIRROR