Just another day, another joy

Pfft, het leven was niet altijd makkelijk. Zeker als je geen rust kon vinden. Iedereen had zo'n periode wel eens gehad. Ook Navayo. Hij had het er soms nog wel eens moeilijk mee. Maar nu voelde hij zich goed. Hoewel hij in weinig interesse had boeide dit gebied hem toch een beetje. Alsof Dh een soort rust over hem heen had gebracht. Maar toch. Hij was niet het soort goede paard dat het leven altijd even prachtig vond. Neen, het leven was vreselijk. Je moest niet blind zijn voor de harde waarheid. Veel veulens haalden hun eerste levensjaar vaak niet in deze harde wereld. Veel goede paarden wouden het verderf in de wereld niet zien. Hij wel, hij was een realist. Tuurlijk probeerde hij in veel dingen ook het goede te zien. Zo was elk paard goed op zijn eigen manier. Zelfs de grootste badasspaarden hadden hun goede kanten. Maar goede paarden hadden allemaal ook iets slechts in hun. Als het er op aan kwam ging je eigen veiligheid voor. In de oorlog zou je niet weigeren te vechten omdat je goed was. Neen, dan zou je vechten om te overleven. Al ging Navayo zulke momenten echt wel uit de weg. Hij hield niet van vechten. Het was iets dat hij heel vaak weigerde te doen. Toch was hij best tevreden met zijn rang als beschermer. Oké soms veegde hij er zijn hoeven aan. Dat gaf hij eerlijk toe. Hij wou niet continu als een vechtersbaas rond zitten te rennen. Neen, hij wou soms ook eens zijn luie dag. Een dag zoals deze. Waar je niets moest doen en alles mocht. Nouja alles was een groot woord eigenlijk. Maar je kon veel doen op zo'n dag als deze. Je kon wakker worden, eten, drinken, wat rond waggelen, niets doen, je wat vervelen. Argh wat zeverde hij toch dat je veel kon doen. Andere paarden deden veel op zulke dagen, gingen op avontuur. Maar wat had je aan op avontuur gaan als je al bijna de hele wereld had gezien? Hij had heel zijn leven al rondgetrokken en zag dit ergens wel als zijn eindelijke rustige plek. De plek waar hij lekker lui kon zijn en zich amper of niets aan trekken van anderen. Nuja hij trok zich enkel iets aan van Anaïs, de merrie die zijn veulen mee droeg, de kudde en een heel klein beetje van Kai, zijn maatje. Dat waren zowat de enige drie dingen waar hij interesse in had. De rest kon hem echt wel de boom in gaan. Zijn interesse krijgen was niet simpel. Al begon hij meer en meer te twijfelen of hij wel interesse had in de drachtige merrie. Hij had haar al even niet meer gezien spijtig genoeg. Hij wou immers bij de geboorte zijn van hun veulentje. Hij zou het deze keer goed doen. Niet een merrie verliezen waar hij om gaf. En zeker geen drachtige merrie. Over merries gesproken. Tijdens zijn nadenken was een paard dichter tot bij hem gekomen. Navayo lag nog steeds tegen de grote den aan, uitgestrekt met zijn hoofd suf op een van de boomtakken. Zijn eigenlijk niet realiserend dat een jonge merrie zijn richting uit kwam. De befaamde Imogen. De merrie die het nichtje was van de oude kuddeleidster van de QS.

-en Imogen <3 -

Het was weer het zelfde rustige dagje vandaag, niets bijzonders. Dat betekende niet dat het een saaie dag was, totaal niet. Iedere dag was voor Imogen een leuke dag op zijn eigen manier, dat had ze aan haar optimisme te danken en natuurlijk het zonnige weer. Het zat in haar familie, die positiviteit, haar ouders waren nauwelijks chagrijnig en er waren eigenlijk nooit momenten dat ze het niet zagen zitten. Niet alleen dat, maar ook het feit dat ze het gevoel had eindelijk haar plekje te hebben gevonden. Ze voelde zich echt thuis in Dreamhorses. Nieuwe vrienden, nieuwe omgeving, nieuwe kudde, nieuwe manier van leven, nieuwe gevoelens. Met een tevreden glimlach liep ze door de taiga, haar favoriete plek in Dreamhorses. Ze was nu ongeveer bij alle gebieden langsgeweest in haar verkenningstocht en toch bleef ze altijd weer verlangen naar de Taiga. Het was hier adembenemend. Figuurlijk, want door de frisse geur van de bomen was het hier tegelijkertijd ook heel fris. De bruingekleurde merrie ademde diep in via haar neus en hief haar hoofd in de lucht. Schudde met haar manen en haar staart en stapte kalm verder, op haar eigen ritme. Imogen was een elegante, slanke merrie, ze liep als een echte merrie, ook al was ze nog maar zo jong. Velen onderschatten haar vanwege haar leeftijd, maar ze was al heel erg volwassen. Misschien had ze niet de ervaring van de officiële volwassen merries in Dreamhorses, zoals Pearl en Magnifico, maar ze was wel wijs. Intelligenter dan de meesten. Ze had vaak al gauw door hoe een paard in elkaar stak, ook al was dat niet altijd even makkelijk in te schatten bij iedereen. Al maken die slimheden het leven soms ook een stuk ingewikkelder, dat besefte ze.
Imogen werd uit haar gedachten getrokken toen ze de geur van een ander paard opmerkte. Meteen schoten haar oren omhoog en volgde ze het geurspoor. Ze was misschien geen eerste klas funhouse, maar ze had wel behoefte aan gezelschap en vond het altijd aangenaam om contact te maken met andere paarden. En heel toevallig was dit bepaalde paard ook nog eens lid van dezelfde kudde. Opgewekt stapte ze op Navayo af en kwam voorzichtig naast hem staan. Ze liet haar ogen even onderzoekend over hem heen glijden en begroette hem daarna vriendelijk. "Goeiemiddag, Navayo. Zo heette je toch?" Straks dan had ze hem bij de verkeerde naam genoemd. Dat zou haar niet snel overkomen, ze was meester in het onthouden van namen, maar toch. "Ik ben Imogen. Je hebt me laatst ook gezien bij de opendag van de kudde, maar ik weet niet zeker of ik me wel heb voorgesteld dus doe ik het nu nog maar een keer. Wat kom je doen in de Taiga?" Nieuwsgierig bleef ze op haar plek staan en keek hem aan. Ze was niet geen aandachtstrekker, maar ook niet verlegen. Niet bang om contact te maken met iemand. Al was ze misschien wel een beetje eigenzinnig en kritisch. Het was niet makkelijk om een band met haar op te bouwen, maar als ze van af het begin een goed gevoel bij je had, dan was de band ook niet zo maar verbroken. Ondanks dat niemand het wil toegeven is de eerste indruk toch altijd erg belangrijk. Of je het wil of niet, het bepaald al snel veel over de manier waarop je tegenover iemand staat. Al hoefte Navayo zich nergens druk over te maken, hij was tot nu toe altijd vriendelijk geweest en Imogen vertrouwde hem wel. Tevreden glimlachte ze naar hem, terwijl ze haar ogen een beetje samen kneep tegen de felle zon. Het was nu - zelfs in de Taiga - in ieder geval niet koud.

Een luide bries kwam uit zijn neusgaten. Zijn ogen vredig gesloten. Zijn oren hingen slap langs zijn hoofd. Hij leek wat krampachtig tussen de boomwortels te liggen. Maar schijn bedroog. Hij lag best wel goed. Andere zouden hem dood verklaren als ze hem niet zouden zien ademhalen. Alsof hij een kreupel beest was. En ook nog eens onder het stof. Ach, dat vond hij nog niet zo heel vreselijk. Zolang hij geen wondes had mocht zijn vacht best een beetje vies worden. Niet dat hij onder het vuil zou zitten maar voor een beetje stof zou hij niet gaan freaken. Zo erg was hij niet. Tuurlijk wou hij er goed uit zien. Littekens had hij niet. De wondes die hij had gehad waren altijd mooi proper gehouden zodat het niet zou gaan ontsteken. Dan was je veel verder van huis. Dan kreeg je van die vuile littekens. Dat was zeker niets voor hem. Blergh dat haatte hij gewoon. Zijn goudkleurige vacht moest even mooi blijven. Jep, je kon hem wel een ijdeltuit noemen maar ach. Dat interesseerde hem weinig. Hij deed toch met zijn eigen leven wat hij wou? Dat deed hij dan ook voor de volle honderd percent, zijn eigen zin. Soms leek zijn leven wel een film. Hij had de nodige drama meegemaakt en geleerd zich niet te veel aan te trekken van anderen. Zag je een stervend dier. Kon je het beter laten liggen, hoe hard het ook was. Het ging sowieso dood. Navayo was geen moordenaar. Maar het ritme zat wel in zijn bloed. Zijn gangen waren zwevend, haast dansent. Hij vond de geluiden van de natuur dan ook geweldig om bepaalde bewegingen op uit te voeren.

Zijn hoofd schoot omhoog. De geur was dicht bij. Navayo probeerde zich nog een beetje uit te strekken. Kwam overeind, schudde zijn lichaam uit. Zijn lichaam deed de grond lichtjes trillen toen hij zijn evenwicht verloor en in alle haast zijn hoef tegen de grond aan knalde. Nijdig keek hij naar de boomwortel die zijn fail bijna had veroorzaakt. Gelukkig had de merrie het niet gemerkt. Ze stelde zich voor. Hij glimlachte eens.
"Indeed, Navayo. Nice to meet you Imogen." Sprak hij met zijn licht schorre stem. Ze vroeg wat hij deed in dit gebied. Hij keek eens om zich heen. Als hij zijn schouders had kunnen ophalen had hij het gedaan.
"Well, I don't know, echt niet. maybe moet ik eens opzoek naar een nieuwe uitdaging. Het leven is zo" Hij zocht even naar woorden. Het was moeilijk om te verwoorden dat het leven een stomme vicieuze cirkel was. De een zijn dood de ander zijn brood, zo kon je het eigenlijk wel zeggen. Maar dat klonk best saai. Maar hoe kon hij het anders verwoorden.
"Een stomme vicieuze cirkel als je geen avontuur meer hebt, je de hele wereld hebt gezien. Rust brengt verveling en verveling doet je denken over het leven en tja..." Weer onderbrak hij zijn geklaag. Het zat hem redelijk diep. Anders was hij nooit zo'n gesprek tegen een jongere merrie begonnen. Waarschijnlijk had ze nog maar een klein tipje van de sluier gezien van het hele leven.
"Agh, ik klink als een oude grompot." Grinnikte hij terwijl hij naar de merrie keek. Hij wist alleen uit verhalen hoe Misha eruit had gezien maar ze leek er wel op als hij zich zo even bedacht.
"Wat heeft jou tot hier gebracht?" Vroeg hij aan Imogen. Hij wist niet wat ze van hem zou denken. Waarschijnlijk vond ze hem een vreselijke klaagpot die het leven uitzonderlijk saai vond. En toch, ook hij kon lekker gek doen. Heerlijk door de plassen rennen en gek doen. Maar die kant kenden ze niet hier in DH.