Just a minor mistake

Na zijn onnavolgbare reis richting het land van Dreamhorses was hij inmiddels een aardig stuk het gebied in gekomen. Links en rechts torende enorme heuvels boven hem uit. Zijn ogen gleden ongeduldig heen en weer, zoekend naar.. Ja waarnaar? Een grote hap lucht vulde zijn borstkast, maakte hem tijdelijk een goede halve keer zo breed als normaal. Echter het moment dat deze als diepe zucht zijn keel verliet bleef er nog maar weinig van over. Sinds hij bij de rivier was geweest had hij niet de moeite meer genomen om ergens wat te drinken te vinden. Zijn licht roze getinte lippen voelden droog aan, waren licht verbrand door de verwarmende middag zon. Voor zijn ogen sprongen lange lichtbanen rond, speelde zelfs de zon een spelletje met hem? Momenteel had hij zijn hoofd niet meer onder controle, het heden en het verleden waren erop uit om hem hier kierewiet achter te laten. Die conclusie zorgde ervoor dat hij zijn rank gevormde hoofd wild van links naar rechts schudde. Zijn manen en voorpluk gaven zich over aan de drukke bewegingen van het lijf waar ze aan vast zaten en belandde op een grote hoop willekeurig ergens rond zijn hals en hoofd. Rustig aan.. maande hij zichzelf op het moment dat de wereld toch wat meer begon te draaien als verwacht. De lichte waas voor zijn ogen trok steeds iets verder op, en zijn bewegingen werden schichtiger per minuut. Tijd voor water zonder goed op te letten zette hij zijn lijf in beweging. Hoeven werden willekeurig neergezet, op gevoel enkele meters naar voren verplaatst met de bedoeling om vooruit te komen. Met iedere pas die gezet werd, werd hij roekelozer en zoals verwacht kwam die ene niet te missen kuil steeds dichterbij. Alsof de tijd 3x langzamer afgespeeld werd stapte hij met zijn linker voor hoef in de diepe kuil, en een verbeten blik van pijn schoot over zijn gezicht. Een scherpe rots had zich langs zijn pijpbeen gesneden. Door de vaart die hij had gehad was het onmogelijk zijn lijf overeind te houden. Zijn hoofd schoot dankzij de wet van de zwaartekracht genadeloos omlaag. Neus eerst raakte hij de grond en schoof door het gewicht van zijn lijf dat volgde door over de grond. Diverse stenen besloten hun kans te grijpen en haakte zich achter ieder deel van de hengst wat ze maar konden vinden. Met een laatste stuiter over een steen bleef hij liggen. Wel verdommé Klonk het luid en echoënd door de heuvel. Een blik van verontwaardiging en stille pijn bleef in zijn ogen hangen, zijn tanden waren strak op elkaar geklemd terwijl hij zijn hoofd hief om de schade te bekijken. Iets had zijn kop goed te pakken gehad merkte hij, over zijn lippen gleden enkele druppels bloed die hun sporen achterlieten in het mos onder hem. Met een rare glibber gleed zijn tong naar buiten en besloot hij maar eens te proeven hoe hij zelf nou eigenlijk smaakte. Verbazingwekkend lekker, En met deze gedachte wist de eeuwige grijns zijn weg terug te vinden.

Langzaam leek de tijd zijn ware snelheid terug te vinden en trok hij zijn hoef uit de getroffen kuil. “ Húfter “ spuwde hij, alsof de kuil hem zou verstaan, alsof die zich iets van hem aan zou trekken. Met een doffe kreun zette hij zijn benen onder zijn ranke lijf en richtte zichzelf weer op. Grote gevechten gevoerd, vele gewonnen en maar een hele enkeling verloren. Aan de laatste kon hij een vervloekte kuil toevoegen. Ugh . De klap had er wel voor gezorgd dat zijn lippen enige vorm van vloeibare lekkernij had mogen ontvangen, en de meest nodige dorst leek gestild. Hoewel, het was waarschijnlijk gewoon een nawerking van de val. Zijn hoofd zou er in ieder geval wel twee keer over nadenken om hem zo van het padje af te brengen. Een korte grinnik verliet zijn keel terwijl hij zijn ogen langs alle mogelijke plekken van zijn lichaam liet glijden. Her en der bevonden zich nieuwe schrammen, maar behalve de snee over zijn hoofd en bij zijn pijpbeen viel het aller sinds mee.

“Dit had je beter gekund Der” mompelde hij in zichzelf. Hoewel het eerder dood stil leek te zijn geweest, kwam alles weer op gang. Vogels vlogen langs zijn hoofd en enkele dieren die dit als hun thuis beschouwden leken hem aan te staren. Met een doodse blik in zijn ogen staarde hij terug, iets wat begrijpelijk opgevat werd als een teken om te gaan. De eerst gezette pas werd voorzichtig gedaan, na zich kort te hebben verbeten door een steek van pijn zette hij door. En zo vervolgde hij, enigszins beschadigder als dat hij hier aan was gekomen, zijn weg door de heuvels.

~ Everybody's welcome! ~

Het was Odalis niet onopgemerkt gegaan dat dit gebied zijn enige charme had. Hier verdwaald zijn van niet een straf, hij had ergere plekken kunnen treffen. Maar dat zorgde er niet voor dat hij hier wilde blijven en deze plek zou omarmen als zijn nieuwe thuis. Hij had een poging gewaagd om een weg op de zee heen te vinden, maar de kust scheen eindeloos te zijn en uiteindelijk kwam hij in een eindeloze missie. Er was geen weg verder meer naar de ondergaande zon, alleen water. Er was dus geen andere optie meer dan omkeren en een andere manier zoeken. Misschien waren zijn vrienden ook maar een andere kant op gegaan, waren ze op hetzelfde probleem gestuit als hem. Zouden ze ook op zoek zijn naar hem? Hij hoopte het wel. Als hij degene in de groep was en een van zijn vrienden was verdwaald, dan zou hij ook naar hem willen zoeken.  Dat deden vrienden voor elkaar, toch? Hij vertikte het om de gedachte zijn brein binnen te laten komen dat ze hem vergeten waren of ervan uit waren gegaan dat hij dood was. Maar zodra hij iets had bedacht, bleef het altijd in zijn achterhoofd hangen. Maar er waren al enkele nachten voorbij gegaan en geen glimp, geen vage geur, niets. Hoe ver had hij gerend in paniek? Hij was eerst nog optimistisch geweest, maar hoe langer hij alleen was, hoe meer de moed hem in de schoenen begon te zakken.
Odalis bevond zich in een plek die op en neer ging, golvend, net als die verdoemde zee die hij niet kon oversteken. Maar dit keer was hij groen vruchtbaar. Samen met de helderblauwe lucht was dit eigenlijk een heerlijke plek. De vos stond op de top van één van de vele heuvels en had het gevoel dat hij over de wereld kon zien. Het was bijna alleen maar gras, nauwelijks een boom of bosje die het zicht verbrak. De wind in zijn vacht, greep aan zijn manen en staart. Een korte bries verliet de mond van de hengst en sinds een lange tijd voelde hij zich vredig.
'Wel verdommé.' En het moment was maar van korte duur. Odalis spitste zijn oren en keek onzeker om hem heen. Duidelijk de schreeuw van een gefrustreerd paard en Odalis wist niet of het handig was om uit te zoeken wie het was en wat er was gebeurd. Maar misschien had het paard hulp nodig. Dat was voor Odalis het moment dat hij dacht dat hij maar het paard op moest zoeken en hij zette zijn lichaam in een soepele draf, omhoog en omlaag, op zoek naar waar het geluid vandaan kwam. Het geluid was een beetje gedesoriënteerd bij hem aangekomen, maar hij wist waar het ongeveer vandaan was gekomen.
Odalis had na niet lang zoeken een schim gevonden die tussen de heuvels door sloop en hij draafde in een rustig drafje naar het bonte paard toe. Zodra hij dichterbij kwam rook hij de herkenbare geur van bloed en meteen van de vos meer op zijn hoede. Hij vertraagde naar een behoedzame stap toen hij het paard naderde en zag al snel dat hij gewond was. Bloed kwam op uit een wond op zijn hoofd en ook zag één van zijn benen er gehavend uit. ‘Gast, gaat het?’ vroeg Odalis toen een tikkeltje bezorgd. ‘Wat is er gebeurd?’ vroeg hij vervolgens meteen nieuwsgierig. Hij had duidelijk een smak gemaakt, of hij had deelgenomen in een gevecht. Odalis zijn ogen kropen over hem heen. Niet dat hij enig idee had hoe hij de hengst moest helpen, maar het idee dat hij wilde helpen zou vast genoeg zijn.

Hij kon niet zeggen dat de klapper van de dag zijn humeur had goed gedaan. Sterker nog, hij was spontaan bloed chagrijnig geworden van het hele gezeik. Nu was het een voordeel dat het gebied uitgestorven was. Niemand die hem hierom kon bespotten niet dat ze daar lang van hadden kunnen genieten en niemand die hem zogenaamde goed bedoelde hulp probeerde aan te bieden. Het zou was worden als hij nu al iemand op zijn plek moest wijzen, en dat terwijl zijn hoofd nog niet helemaal duidelijk aanwezig was. Geïrriteerd door de druppel bloed die over zijn hoofd gleed gooide hij zijn hoofd omhoog, de druppel was duidelijk weg maar waar hij zijn heil nu had gevonden? Geen idee. Een konijn had besloten dat het verstandig was zijn pad te kruizen. De spieren in zijn hals bolden terwijl hij zijn hoofd iets omlaag bracht, een kille blik nam bezit van zijn ogen op het moment dat hij een felle sprong naar voren nam en zijn hoef op het onschuldige dier liet neerkomen. Een dodelijke kracht versplinterde de meeste botten van het kleine beestje. Een van de mindere keuzes die hij dat moment maakte was dat hij zijn zojuist verwondde been op het mormel had geplaatst. “Verdom…” Zijn vloek smoorde binnensmonds terwijl hij even het moment nam om de felle witte flitsen voor zijn ogen te laten bedaren. Zijn neusvleugels stonden wijd open gespreid en zijn borstkast pompte fel op en neer. In zijn hoofd telde hij de ademteugen mee, een slappe poging de aandacht van zijn been af te halen. Zijn ogen sprongen open, samen met teugen frisse lucht was een nieuwe geur mee gekomen. Afgevoerd door de wind die vrij spel had hier over de heuvels. Geweldig dit kon er ook nog wel bij. Strak van adrenaline, pijn en woede bleef de hengst staan. Zijn ogen gleden over de heuvels, berekenend van welke kant de vreemdeling zou komen. Ondanks de pijn ontlastte hij zijn gewonde been niet, wetend dat mocht er iets gaan gebeuren hij beter een spiegel had om door andere pijn heen te bijten. Vanuit de verte dook ineens een schim op, in ieder geval niemand die hij eerder tegen was gekomen.

Een vosse hengst kwam op enkele meters afstand tot stilstand, duidelijk op zijn hoede, verstandig . Hoewel de hengst het vast goed bedoelde viel de opmerking niet bepaald lekker bij de bonte hengst. Gaat het? Gaat het??? Zie ik eruit alsof het gaat, een gehavende kop, een been was zichzelf nog net niet amputeert! Dat zijn humeur nog niet in grote stoomwolken van zijn lijf dampte verbaasde hem zelfs enigszins. Een verontwaardig gesnuif verliet zijn neusgaten terwijl hij zijn blik neerbuigend over de hengst liet gaan. Hij was jong, vast rond zijn eigen leeftijd, dat zou wel aardig tegen elkaar op gaan. Qua bouw scheelde het ook niet bar veel al was de vreemde hengst net iets groter, hijzelf was niet al te groot. Maar dat maakte dat hij gauw onderschat werd, en dat element van súprisee pakte meestal bizar goed uit. Eens zien hoe deze vreemdeling zich zou houden “ Je zult het haast niet geloven, de konijnen zijn hier gemuteerd. “ begon hij zijn relaas met een lage enigszins dreigende toon in zijn stem. “Gruwelijk agressief, en zowaar, deze got me by suprise” op het moment dat hij zijn laatste woord uitsprak besefte hij dat zijn laatste ‘roadkill’ nog onder een van zijn achterhoeven kleefde. Met een scheve en haast gestoorde grijns rond zijn lippen draaide hij zijn lijf een kwartslag, de pijn in zijn voorbeen leek direct weggevallen, en tilde hij het bewuste achterbeen op. Met een kort maar krachtige beweging liet het verbrijzelde konijn los en vloog richting de hengst. Een dof geluid was te horen bij het neerkomen van het karkas voor de voeten van zijn ‘gezelschap’, enkele spatters bloed vlogen er vanaf. Zochten hun eigen weg in de wijd open ruimte, en toch wisten er een paar op de benen van de hengst te belanden. “Kun jij controleren of er nog enige vorm van leven is?” voegde hij er spottend aan toe.