Stiekem wil ik je stiekem nog eens ontmoeten. (Parel'ke eerst)

Heb je wel eens zo'n dag waarbij je het gevoel hebt dat je jezelf een beetje kwijt bent? Een ademend wezen zonder verdere toevoeging of persoonlijkheid? Je lichaam een levend omhulsel van een daarentegen levenloos voelende ziel? Nou, dames en heren, zeg hallo tegen (een post-drama?/verdwijning van haast de gehele bevolking van Dream Horses?) Pearl. Alleen iets minder dramatisch. De slanke bonte merrie was nog steeds voorzien van haar (bijna saaie) over-vriendelijke karakter en obsessieve wil voor vredig- en gerechtigheid. En ze had zichzelf onderhand alweer wat teruggevonden.
Het was niet het geval dat Pearl het leven niet meer zag zitten, of zo. Nèh. Ondanks alle ellende was de merrie nog steeds heilig overtuigd van het "alles komt wel goed". Door het leven met de instelling dat je vanzelf geluk vond als je het leven even optimistisch voortzette als tevoren, kwam je een stuk verder.
En dat was ze: verder. Zowel mentaal als fysiek. De woorden waarmee Pearl over het algemeen te omschrijven waren, werden al snel geassocieerd met zwakte. De ondertussen tienjarige had ondanks haar "kwetsbare" kijk op de wereld een.. bepaalde vibe, misschien? Ze was een flink dier: lange benen, een sierlijke nek en manen die je bij wijze van spreke kon inhuren Rapunzel haar toren mee uit te laten klimmen. Ha ha. De afgelopen paar jaar hadden flink wat levenskennis bijgebracht en ze droeg deze ervaringen als een pantser - trotsheid. In plaats van melancholisch liep Pearl met een bepaald soort kracht door haar woongebied. De uitstraling die ze had - liefde, trotsheid, kracht? - maakte haar een bepaald soort mooi. Een mooiheid die losstond van uiterlijk. Meer als een vibe, zoals eerder gezegd.

De stank van rot en een teerachtige lucht was overweldigend. Het leek alles behalve realistisch dat een gebied waarvan de "slechten" - heerlijk over één kant geschoren en dramatisch - als leiders waren gekroond ook daadwerkelijk deze duisternis uitstraalde, maar het was werkelijk waar. Pearl had haar reis met moeite afgelegd en probeerde het inhaleren van de doodse lucht zo veel mogelijk te vermijden. Haar twee groene ogen waren tot spleetjes geknepen en lieten hierdoor vervaarlijk weinig zicht over, maar het hielp gedeeltelijk tegen de mistige waas die tegen haar netvliezen leek te drukken. De geur van eventuele anderen bleef (tijdelijk) ongekend - de stank van het moeras domineerde deze.

--

Het geluid van een neerploffend lichaam weerklonk, en aangezien Pearl en de meeste andere paarden waren uitgerust met goed werkende zintuigen, wist ze zich meteen in de juiste richting om te draaien. Een klein zwart gedaante werd zichtbaar in het door bomen en struiken verwilderde gebied. Zou ze? Ze zou het voor gezien kunnen laten, haar kont kunnen omkeren, en haar weg kunnen vervolgen. Óf ze kon een kort gesprek aangaan met één van de eerste soortgenoten die ze in de afgelopen vier dagen had gezien. Het was het proberen waard, niet? Haar onderhand bruine hoeven en onderbenen vonden vaste grond. Haar ogen vonden een schedel. Ah ha. "Nar?"

Nar: het bizarre schepsel (mede dankzij de ongekende schedel maar ook zeker vanwege de groffe bek en sarcastische manier van doen) waar de bonte Pearl nog steeds geen touwen aan vast kon knopen. Een merrie die ooit trots (?) leidster was geweest van een kudde dat onder het kopje 'slecht' had gevallen, een merrie waar ze enkel een keer of twee een woord mee had gewisseld, een merrie die een tijd terug besloot Pearl te redden van (waarschijnlijk) flink wat nare verwondingen. Ze waren geen vrienden - niet eens kennissen? Een pietepeuterige connectie tussen de twee door die kortdurige woordwisselingen, die voor de zwarte pony schijnbaar groot genoeg was klappen op te vangen? De tienjarige had werkelijk geen benul. Deze zet van iets wat haast wel vriendelijkheid moest zijn (wat anders, Nar?), stond de zwarte goed.

"Nog altijd Pearl."

Al tien jaren in hetzelfde bonte jasje. De hysterische gebeurtenissen van afgelopen jaren waren niet eens meer op twee handen (hoeven?) te tellen. Dit gebied platgewalst - dat gebied betekend met bloed van vrienden als een soort abstract kunstwerk. De hoeveelheid ellende was haast lachwekkend als het niet zoveel verdriet met zich teweeg had gebracht. Had de bruine merrie Magnifico nog steeds last van woede-aanvallen en een karakter waar zelfs Pearl het nog geen minuut mee uithield? Leefde ze nog, überhaupt? Moge God het weten.
Wat God en Pearl echter wel wisten, was dat ze zich momenteel onder het gezelschap van Nar bevond, dus. Het (Sch)edeldier PUN dat zich neergeploft had tussen de begroeiing en de opgedroogde laagjes modder. 't Oogde comfortabel. Het was nog steeds een raadsel dat organismen vrijwillig deze donkere en plakkerige plek verkozen boven het prachtige wat Dream Horses te bieden had. Nar wist echter met haar donkere vacht en kekke schedel redelijk goed in te blenden met het totale plaatje. Pearl was van mening dat het witte stuk bot haast aandoenlijk oogde, maar ze had zo het idee dat wanneer iemand dit uitsprak deze het één en ander naar hun hoofd toegeworpen kreeg. Pearl paste.

Ze zette een aantal stappen dichterbij voordat ze op gepaste paar meter tot stilstand kwam. Nogmaals: een pietepeuterige connectie. Maar hee, het was iets. Er verscheen iets wat een glimlach moest zijn op haar gelaat. "Hoe is het met je, Nar?"

De warmte maakte het moeras enkel onaangenamer. De zon veroorzaakte droogte en droogte zorgde op haar (is droogte een hij of zij?) beurt weer voor aangekoekte beekjes met modder. Hoeven die bleven hangen in laagjes drap, een onaangename geur en een benauwde warmte door de dichtbegroeide omheining van.. wat was het? Verdorven takjes, plantjes, beestjes? Pearl liet geen afschuw blijken. Natuurlijk deed ze dat niet.

"Niet dat ik weet, nee. Wie weet." Dream Horses leek anders behoorlijk om haar heen te drommelen. Ze lachte kort om de vraag van de zwarte. Het was haast fascinerend hoe de schedel rondom het hoofd van de pony klingelde. Hoe bleef het vervloekte ding zitten? Hoe had ze dat vervloekte ding op haar hoofd weten te krijgen?
"Ik ben er echter heilig van overtuigd dat Magnifico op dit moment nog steeds een martelpoging beraamd. Laten we hopen dat ik me in haar vergis." Voor een moment speelde haar hoofd de ontmoetingen met Magnifico af: Pearl, Sultan en Crystall die weg werden gestuurd bij Navayo, een grimmige woordwissel en die verdomde aanval. Etcetera. En waarom? Onverklaarbare haat, gedragsproblemen, onlogische jaloezie? Magnifico, je hebt flink wat uit te leggen.

Het ging 'best wel goed' met Nar, dus. Een van Nars' hoeven had zich haast ongezien wat naar achter bewogen, weifelend, maar de merrie bleef staan. Iets zei Pearl dat Nar niet zoals de overige tachtig procent van de bevolking het verstand verloren had en een identiteitscrisis had opgelopen door de rampzalige status die Dream Horses had gekend. Natuurlijk niet.
"Geen klappen opgevangen in mijn afwezigheid?

Een lach deed de bonte' haar gezicht oplichtten: "Ik weet het." Magnifico had vast haar zin gekregen: haar naam ging nog steeds de rondte. De geur van de bruine merrie hing nog steeds in Dream Horses, wat Pearl deed vertellen dat ze daadwerkelijk nog wonende was tussen het redelijk verlaten groen. Ze had haar niet meer gezien.
"Karakter?" Pearl snufte. "Karakter," bevestigde ze een enkele seconde later. De zwarte schedelmerrie had een punt. Magnifico was intens. Ze had enige hoop dat de merrie daadwerkelijk toch last had van die tijdelijke gedragsproblemen die Pearl eerder benoemde en ze weer bijgedraaid was. Dit hoopte ze niet alleen voor haar eigen leven (niet dat Magnifico's bedreigingen haar slapeloze nachten hadden bezorgd), maar ook voor Remember en toch Magnifico zelf. Want kom op, had je anders verwacht?

Bijna jankend van angst? Dat was nieuw. Nar grijnsde, hoogstwaarschijnlijk trots op deze prestatie. Of de zwarte pony was geïrriteerd geraakt door het onplezierige en teleurstellende gezelschap dat hieruit voortkwam. Waarschijnlijk beide.
Pearl was de laatste tijd her en der in de buurt van Sunset te vinden, dus er was een kans dat een wederontmoeting spoedig plaats zou vinden tussen de twee. We zouden zien.
Ook dit was nieuw: Nar deelde indirect mee een veulen onder de duim te hebben. Ze lachte om haar woordkeuze. Mentale schade. Ah, herkenbaar. Die kleine hummels zeiden letterlijk alles en vaak op een manier die allesbehalve tactisch was. "Arm kind," merkte Pearl grinnikend op. "Pleegveulen onder je hoede genomen?" vroeg ze vervolgens, geïnteresseerd in deze ontwikkeling. Nar deed haar verbazen, ook al had ze de zwarte nooit van iets veroordeeld, zoals de meesten schijnbaar hadden gedaan.
"Ik ben het ergens eens met die kleine: was jij niet zelf ooit een trots kuddedier- en leidster?"

"Ik bedoelde dat jij een arm kind bent. Mentale schade klinkt zeer heftig." Een schuine grijns trok over Pearls' gekleurde hoofd. Het woord 'kind' klonk haast lachwekkend uit de mond van Pearl als je je bedacht dat de tienjarige het gebruikte tegenover de iets-in-de-twintig(?)-jarige.
Slimmer dan goed en een veel te grote smoel? Verbaasde haar dan weer niets. Het veulen had vast in de loop der tijd de trekjes van haar moederfiguur overgenomen: in dit geval een sarcastische kijk op de wereld en een gevoel voor humor. Niet iets waar de wereld slechter van werd. Het was ergens aandoenlijk dat Nar het verdwaalde hummeltje als eigen had bestempeld en had gered van een waarschijnlijk minder voorspoedige toekomst.
"Klinkt amuserend," zei ze, doelend op de grote smoel. Pearl lachte. "Een aantal eigen en net als jij een aantal lieve en onschuldige beestjes die alleen rondliepen en niks meer hadden. Alleen hebben ze geen te grote mond, maar zijn ze verdwenen." Sultan, maakte het stemmetje in haar hoofd af. De bonte merrie trok haar mondhoek wat neerslachtig scheef.
De mening van Nar wat betreft het leiden van een kudde zette haar kort tot denken. In haar geval was het geen 'oplossen van een hoop ellende' et cetera geweest, maar meer een zelfgekozen en haar favoriete vorm van levensstijl. Dat liet dan misschien ook meteen het verschil tussen het 'goed' en 'kwaad' zien op kuddegebied: bij een (of in dit geval ooit haar) goede kudde was het verband tussen kuddeleden zo sterk dat dit een familie was. Meer automatisme dan het gevoel van energieverlies. Pearl kon zich daarbij dan ook enigszins indenken dat het er bij haar vijanden anders aan toeging en dit één grote puinzooi was. Zo waren er figuren bij die doodden puur vanuit vermaak. Wist dat hoopje ellende maar als een groep bij elkaar te houden.

"Noem je me nou een hersenloze volger, Nar?" Als een paard kon knipogen, had ze het gedaan. Ze had het tussen de eerste en tweede dier van haar metgezel gezegd, waardoor ze vervolgens op het Deina verhaal reageerde. "Niets nieuws, nee." Wat was het dramatisch: Deina die Dream Horses op de kop zette met haar bizarre levensidealen en haar beste vriendin Mischa van het leven had beroofd. Gelukkig was dit witte.. spook - inderdaad Nar - van de aardbodem verdwenen.

Waarom was menig paard bang van deze merrie? Vroeg de schedel die als afschrikkend de dag door kon zoveel aandacht dat het zwarte wezen erachter geen tweede blik waardig was? Het was waarschijnlijk een combinatie van zowel dat als het feit dat ze de Horcrux geleid had, geweest. Afgezien van de duistere humor en starre manier van overkomen was er niets donkers aan het paard (vanuit haar oogpunt, na een aantal ontmoetingen). Behalve de vacht. Verassend gezelschap. Verfrissend, zelfs. Minder saai dan zijzelf was.
Nar sprak over het veulen alsof het enkel last met zich meebracht, maar het was duidelijk dat ze om de kleine (ondertussen wat grotere?) gaf. Nar leek haar het type dat niets deed als ze er niet volledig achterstond. "Een veulen neemt nou eenmaal zijn of haar moeders' gedragskenmerken over." Ze gaf Nar een knipoog om te benadrukken dat het een humoristisch bedoeld was.
Hadden haar veulens haar gedragskenmerken overgenomen? Ze had geen idee. Wat ze wel wist, was dat dit vroeger wel het geval was geweest. Op de pleegveulentjes na allemaal bont, enkel een paar warmbruine oogjes lieten weten dat ze ook tot Sultan behoorden. Misschien nog de bouw. Ze vond veulens heerlijk: de tijden samen, het moedergevoel, het geluk. Dat was dan ook haar momentele zoektocht: geluk. Weer dat beetje extra.
Nar veraste haar: de merrie had toegehapt en bevond zich op een nog maar kleine afstand. Dat terwijl ze nog geen kwartier geleden leek te twijfelen om de benen te nemen. "Nee," antwoordde ze vervolgens. Ze glimlachte scheef. Het hoofd van haar gezelschap kwam weliswaar nog iets dichterbij. Ter reactie, en om voor even haast uit haar karakter te treden, bumpte (hier is geen lekker Nederlands woord voor) ze haar neus voor een enkele ogenblik tegen de snoet van Nar aan. Ze trok haar wenkbrauw op, voor zover dit mogelijk was: "En ik jou ook niet, Nar." Ze zette na haar woorden een halve stap naar achteren, om vervolgens haar hoofd te schudden om haar kop van de meeste vervelende manen te ontdoen. Pearl was geen hersenloze volger. Pearl was geen volger. Pearl was een leidster. Een leidster die kon volgen wanneer het nodig was.